Mim Stayla

Sevgili deeptone ve Fatih Demirkol  beni mimlemişler. Mim konusu da ''Çocukken oynadığımız oyunlar.'' imiş.

Fotograf: NYC children photography

Eskilere götüren, o günleri özleten bir mim oldu bu. Başlayalım o vakit:

Benim çocukluğum sokaklarda geçti. Annemin öğretim görevlisi olmasından mütevellit, üniversitenin lojmanlarında kalıyorduk. Güvenilir, sıcak bir ortamdı. Evler bahçeli, insanlar içtendi. Evlerin bahçelerine şimdi moda olan, sınırları belirleyen o çitler henüz çekilmemişti. Herkes, herkesin bahçesinden gider dutunu, kayısısını yerdi. Oyun oynarken çişimiz geldiğinde komşu teyzenin evinde giriverirdik tuvalete. Anaokuluna falan da gitmedim ben, mahallede çimlerin üzerinde yuvarlanarak, hayaller kurarak ve bolca arkadaşlarımda oynayarak geçirdim o yılları. Gelelim neler oynadığımıza:

Doğduğundan beri arkadaşım olan Yeloş'la hayali bir oyunumuz vardı. Kuru bir dal komşumuz Mesude teyzenin bahçesini bir harikalar diyarına çeviriyordu. Bu oyunun ayrıntılarını şurada yazmıştım, merak edenler tıklayıversin.

Yine Yeloş'la bahar geldi mi elimize cam kavanozlar alır, kapaklarında delikler açar, çimlerin bolca olduğu alanlara uğurböceklerini toplamaya çıkardık.  Bazen 20, 30 kadar topladığımız olurdu. Bir, iki gün kavanozda besler sonra bu kez tuttuğumuz uğurböceklerini salıp her biri için birer dilek tutardık...Uç uç uğur böceği, annen sana terlik pabuç alacak...Çocuk seslerimiz hala kulağımda.

Kurt adamcılık diye bir oyunumuz vardı. 80 sonu, 90 başlarından bahsediyorum, o zamanlar vampirler, kurt adamlar şimdiki kadar ünlü değildi, nerden, nasıl uydurduk bu oyunu bilmiyorum. Mahalle çocuklarının bir kısmı kurt adam olur, normal insanları yakalamaya çalışır, yakaladıklarını inlerine hapsederlerdi. O ''in'' den çıkabilmenin tek yolu özgür bir insanın gelip size el vermesiydi.

Bolca taso oynadım. Cipslerden çıkardı. Sırf tasomuz olsun diye bol bol cips yerdik, en makbul olanları böyle halka içinde halka olup üzerinde Looney Toons karakterlerinin ismi yazanlardı :)

Barbie'leri de es geçmeyeyim. Her bir barbiemin bir ismi ve sevgilileri, kocaları, çok entrikaları hayatları vardı. Farklı oyunlarda hikayeleri değişmezdi. Her biri birer insan gibiydi. Hayatları akıyor ve anıları birikiyordu.

Çok sevdiğimiz bir diğer oyun da lastik atlamacaydı. Çeşitli tekerlemelerle yanana kadar lastik atlardık. Artık çocuklar lastik atlamıyorlar sanıyorum.

Bunların dışında da bol bol saklambaç, yakartop, aç kapıyı bezirgan başı oynardık.

Çok güzel zamanlardı. Herkesin birbirine güvendiği, çocukların anaokullarında hocalar eşliğinde yapılan etkinlikler yerine sokaklarda özgürce üstleri toz toprak olana kadar koştuğu, bolca düşüp dizlerindeki küçük yaralara üfledikleri günlerdi. Tam o yaraya üflerken arkadaşınız gelir ve size el verirdi. Evde otur televizyon izle yoktu, olmasındı da zaten, hava çok güzel dışarı çık vardı.

Mimleyen arkadaşlarıma beni o güzel günlere götürdükleri için teşekkür ediyor ve ben de:

öykü 
secilizm
dondurma delisi
ekmek arası biber
öteki pencere
çizgili bayankuş
İstanbul kazan ben kepçe
Özge'nin oltası
eylül harikalar diyarında
gügüyle herşey 

arkadaşlarımı çocukluk günlerine çağırıyorum.